top_reis_art_03

Bianco

Zo 24-7-05

We vertrekken vanuit camping Plauns in Pontresina om Karel op vliegveld Bergamo te halen. Besluiten om er een dagje uit van te maken. Via de Majola pas rijden we richting de Italiaanse grens. In Bondo pakken we een bakkie koffie. Pierre is hier een week eerder geweest tijdens een tocht met Dees en Henk. Via Bondo naar Lago Mezzola waar we lunchen met zicht op het meer. Geweldig, heerlijk voor weinig. Na de lunch vervolgen we onze weg naar Lecco, gelegen aan het gelijknamige meer. Daar gekeken naar parapente. Drankje op het terras en een knok partij. Via een meertje en zwemmen naar Bergamo. Eerst naar de Alto citta. Rond gelopen op een oud plein. Lasagne gegeten en gesproken met twee spaanse. Door naar het vliegveld. Om 20.50 uur land Karel met Air Berlin. Hartelijk welkom en direct terug naar Pontresina waar we om ca. 23 aankomen. Alle bars zijn dicht. Vanwege de kou drinken we in de wasruimte een flesje rode wijn leeg en praten bij over de stage van Karel in Roemenie en de plannen van de komende dagen.

Ma 25-7-05

Wekker gaat om 4.15 uur. Tenten opruimen en met de auto naar het parkeerterrein nabij het station Morteratsch van de Bernina express. Van daaruit lopen naar de Boval hut. Bij de Boval hut thee bestelt en repen gegeten. Water getapt voor de rest van de tocht. Pierre vraagt de gids naar de weersverwachting voor vandaag. Het antwoord is “onbestendig”. Daarop besluiten we de Piz Morteratsch te laten voor wat ie is en direct via de Fuorcla da Boval 3347m naar de Tschierva hut te lopen. Het stuk naar de fuorcla blijkt nog oppassen geblazen. Vlakke platen afgewisseld met los puin. Hier en daar suizen nog wat stenen omlaag en eenmaal boven op de fuorcla aangekomen zien we dat de route naar de Tschierva hut 2583m naar beneden voert over een vrij vlakke gletsjer gevolgd door een pad over de morene.

Halverwege de middag arriveren we in de hut. Pierre meldt ons aan bij de huttewaard (deze mooie zwitserse sputtert een beetje tegen, omdat we ons niet aangemeld hebben) en bestelt gelijk soep en drinken. Gezeten op het zonnige terras van de hut smaakt de geserveerde mosterd soep uitstekend en de 1,5 liter cola wordt ook vlotjes opgedronken. Hoewel Karel niet heeft kunnen acclimatiseren lijkt hij weinig last van de hoogte te hebben.

De moderne zwitserse hut blijkt voorzien van een nieuwe aanbouw, het oude gedeelte is onlangs grondig gerenoveerd. De rest van de middag wordt besteed op het terras van de hut, waar we genieten van de zon en de machtige bergwereld die ons omringd. Met de verrekijker bestuderen Pierre en Waldo alvast de aanlooproute voor morgen naar de Piz Bernina. Karel en Pierre zetten de waypoints vast in de GPS mochten we ze nodig hebben. Tijdens het avondeten besluiten we om de volgende dag te starten voor de Piz Bernina. De weersverwachingen zijn nog steeds wisselvallig, maar dat waren ze ook voor vandaag wat achteraf een alleszins mooie dag is gebleken.

 

Di 26-7-05

Voor de tweede achtereenvolgende dag staan we vroeg op, namelijk om 2.50 uur in de nacht. Karel had zich vergist bij het instellen van de wekker op zijn horloge, zodat een ieder van ons eigenlijk allang wakker was. Een brak nachtje dus met korte hazen slaapjes. Eenmaal in de ontbijtruimte gekomen zien we dat we vandaag niet de enige zijn die een poging gaan wagen op de Piz Bernina. Het ontbijt wordt op een tafel klaargezet door een Nepalese sherpa. Het ontbijt bestaat uit thee, muesli, melk en droge boterhammen met jam. Het valt op dit tijdstip niet mee om een hap door je keel te krijgen, maar in de weten-schap dat het misschien wel een zware dag gaat worden probeer ik zoveel mogelijk vruchten thee en muesli naar binnen te proppen. Na het ontbijt gaan we gezamelijk naar de berging van de hut om onze jas, schoenen, hoofdlamp en overige uitrusting in orde te maken voor het vertrek. Er heerst een onwerkelijke sfeer in de drukke, veel te kleine en slecht verlichte berging. Verblind door de hoofdlampen van anderen baan ik me een weg naar buiten. Een ander stel zoekt een hoofdlamp die waarschijnlijk per ongeluk meegenomen is door een ander. Wegwezen hier! Het is pakweg 3.40 uur en we vertrekken in het “maanlicht” richting Bianco-graat. We hadden besloten dat we tot de instap van de graat zouden lopen (ca. 4 uur lopen) en dan zouden beslissen of we de graat op gingen of niet. Maar door het donker en de bewolking schoot het eerste stuk niet helemaal zo hard op als verwacht. Het pad wordt deels door het maanlicht en deels door onze hoofdlampen verlicht. Voor ons zien we de hoofdlampjes van andere touwgroepen omhoogslingeren. De eerste lastige passage die we tegenkomen is de klim naar fuorcla prievlusa (vertaald: gevaarlijke bergpas). Deze pas vormt het begin van de Biancograat die uiteindelijk via de top van de Piz Bianco leidt naar de Piz Bernina. Het grootste gevaar bestaat hier eigenlijk uit mogelijke steenslag veroorzaakt door onszelf en boven ons klimmende touwgroepen. We klimmen recht omhoog en niet over het nieuw aangebrachte ketting gedeelte. Karel klimt voor en de rest klimt aan touw na. Bovenop de pas doemt de Bianco-graat voor ons op. Nu van dichtbij nog indrukwekkender. Het weer is enorm verbeterd, de lucht is strak blauw. Waldo en Pierre zijn direct optimistisch over het behalen van de top.  Ikzelf doe nog even een “grote boodschap” voor we de graat opgaan. Aan kort touw en met de pikkel stevig in de hand klimmen we op de Biancograat. De graat is gemiddeld 43 graden steil, waarvan grote delen 50 graden blank eis. Veel sneeuw is gesmolten en weggeblazen, zodat ongeveer de helft van de Biancograat een ijsbeklimming is geworden. Het blijkt een heuse kuitenbijter van pakweg kleine kilometer. Bovenaangekomen (Piz Bianco) gaan we verder over de graat, al klimmend en abseilend bereiken we de top van de Bernina. Deze is immiddels voorzien van wat bewolking, Gehaald!!!!! (Een mooie maar lange tocht) We zijn het middaguur reeds ver gepasseerd en moeten nog naar de Marco en Rosa hut. We gaan naar wat foto’s gemaakt te hebben beginnen aan het vervolg “de Spallagraat”, ook hier klimmend en abseilend over een smallle graat komen we uiteindelijk op wat lijkt op een stuk gletsjer voor de hut. Het is bijna 18.00 uur we maken nog wat haast om op tijd voor het eten te zijn. Aangekomen in de hut (propvol) mogen we in het winterverblijf, de slaapplekken zijn hier zo smal, dat je wel lepeltje lepeltje moet gaan liggen. Pierre duikt boven op en heeft een riantere plek. We gaan eten en zoals het een goede Italiaanse Huttenwirt betaamt krijgen we ook fantastisch eten, we bestellen een heerlijke fles rode wijn om de beklimming te vieren en Waldo’s eerste vierduizender.

 

Wat een gave berg!!!

Morgen even rustig aan en dan de Piz Palü.

 

Wo 27-7-05

Na de vermoeiende dag van gisteren lekker laat ontbijten, 9 uur en dan gaan we richting Bellavista terrassen. Eerst een stukje op een besneeuwde gletsjer en dan door een super mooie ceracs met grote spleten en hoge ijswanden. Hier eenmaal doorheen zijn we voor de Piz Zupo rechts gegaan om te kijken of een top poging de moeite was. Hier kwamen we gauw genoeg uit bij een paar gletsjerspleten. Toen ik er overheen probeerde te springen ging het mis, en weg was Karel. Ik hing zeker 2 meter diep in de spleet en alles wat ik zag was de witte wanden die langzaam overgingen in blauw en verdwenen in een donkere diepte. Toen ik mijn steigeisen en pickel in de gletsjerwand had geramd voelde ik al dat de boys me er uit aan het trekken waren. Niet lang daar na stond ik weer in de sneeuw. Alles oké? Ja gelukkig wel. Dan maar op een ander plek oversteken. Dit ging een stuk beter en verder richting Zupo. Bij de instap van de Zupo beland zijn er al meer wolken op de gletjer gewaaid en het zicht werd er niet beter op. Vanwege de steilheid van de ijswand naar de top van de Zupo en  de bewolking hebben we besloten om om deze begkam naar het bivak te lopen en deze top maar uit te stellen naar een andere keer. Dus terug naar het Bellavista terras en op naar het bivak. Dit viel echter niet mee. Het zicht was slechter geworden en we konden ons op een gegeven moment niet meer oriënteren. Op dit moment hebben we de GPS aangezet en zijn in een rechte lijn naar het bivak gelopen, althans dat probeerden we. De laatste 600 meter was niet te overbruggen omdat we midden in een spletenzone terecht kwamen. Dus terug en proberen met een bocht om deze zone heen te komen. En na dat iedereen wel een keer met 1 been in een spleet gezakt was kwamen we toch aan bij het bivak. (koekblik) Hier konden met veel moeite 5 mensen in overnachten. Het raam van de deur was stuk en dit moest bedekt worden met een deken. Eerst even wat water scoren bij een waterloopje bij de gletsjer en dan een lekker bouillonnetje maken. Toen het zicht beter werd hadden we een super uitzicht op de Palü, Zupo en de gletsjer die hier achter ligt. ’s Nachts was het wel iets fris in het bivak door de kapotte raam.

 

Do 28-7-05

Vroeg weer uit de veren (5 uur) om naar de Piz Palü te gaan. Nu het helder was, was de weg langs de spleten zone niet zo moeilijk te zien en ging dus een stuk sneller. Ook vandaag gingen we een overschreiding doen, de Palü west-oost overschrijding die eerst via een rotsgraat naar de West-gipfel gaat. Dit stuk is minder dan 2e graadsterrein en wij hebben dit zonder touw geklommen. Al waren wij de enige groep die dit zonder touw klom. Het was druk, er waren zeker 3 andere touwgroepen die de Palü via deze zijde wilden beklimmen.Net toen we de graat op wilden gaan merkte we op dat Reinier zijn pikkel per ongeluk niet goed had vastgemaakt aan zijn rugzak. We hadden het net opgemerkt en ja daar ging die. Gelukkig kwam de pikkel zo’n 20 meter lager tot stilstand op een rotsblok. Na dat deze opgehaald was konden we verder over de graat naar de Palü west-gipfel. 3823m. Vanaf hier gaat het verder over sneeuw en ijs richting de hoofdtop 3905m. Hier was het best druk. Net onder de top zaten zeker 4 touwgroepen uit te rusten van de beklimming. Na wat topfoto’s en een hapje en een drankje gingen we verder over de smalle ijsgraat richting Ost-Gipfel 3882m. Vlak achter deze top gaat het stijl naar beneden over een ijs/sneeuw veld die uitkomt in een mooie indrukwekkende spletenzone met grote gaten en hoge wanden. Zo verder naar beneden tot we bij de apern gletsjer uitkwamen waar we richting een groot rotsblok liepen waar het pad omhoog naar de Diavolezza hut en kabelbaan liep. Hier aangekomen hadden we een toet bier en een dikke bord pasta verdient.

 

Wat een super tocht.

 

Karel,Waldo,Reinier & Pierre

Gelieve de getallensequens in het hiernavolgende tekstveld in te voeren

De met een * gemarkeerde velden zijn verplichte velden.